این افسانه که والدین فرزندان خود را در اعمال خشونت آمیز تصادفی می‌کشند، توسط تحقیقات پیشرونده‌ای که نیاز به واکنش کل جامعه را برجسته می‌کند، رد شده است.
نوزادکشی – یا کشتن فرزند خود – دومین نوع رایج قتل خانگی پس از مرگ با شریک جنسی است.
در حالی که سایر اشکال قتل خانگی رو به کاهش است، نرخ نوزادکشی استرالیا در حدود 20 نفر در سال باقی مانده است.
به گفته محققان سازمان ملی تحقیقات استرالیا برای ایمنی زنان (ANROWS) و شبکه بررسی مرگ خشونت خانگی و خانوادگی استرالیا، پس از یک مطالعه جدید منتشر شده، می‌توان از این مرگ‌ها جلوگیری کرد.
دکتر تسا بوید کین، مدیر اجرایی ANROWS، گفت که کودک کشی پدری با سرعت نگران کننده ای در استرالیا رخ می دهد و شواهد نشان می دهد که رابطه عمیقی بین کودک آزاری و خشونت علیه زنان وجود دارد.
او گفت: «ما به اقدام فوری و هماهنگ نیاز داریم تا هر کودکی را در خانه خود ایمن نگه داریم.
در غیر این صورت، ما کسانی را که بیش از همه به حمایت نیاز دارند، شکست خواهیم داد.»
در هشت سال پس از ژوئیه 2010، 113 مورد نوزادکشی شامل 138 کودک قربانی در استرالیا، به استثنای مواردی که در حال انجام اقدامات جنایی یا تاج هستند، وجود داشته است.
از این تعداد، 76 درصد – یا 86 مورد شامل 106 کودک – در زمینه خشونت خانگی و خانوادگی رخ داده است، به این معنی که سابقه کودک آزاری، خشونت شریک صمیمی یا هر دو وجود دارد.
این موارد موضوع مطالعه ای بود که نشان داد قتل فرزندان توسط پدر اغلب پس از آزار و اذیت او توسط یک شریک صمیمی اتفاق می افتد.
مواردی که مادران فرزندان خود را می کشند اغلب پس از آزار و اذیت زن توسط یک شریک صمیمی رخ می دهد.
بازرسان خلاصه‌های شواهد، گزارش‌های پلیس، یافته‌های تحقیق، گزارش‌های کالبد شکافی و سم‌شناسی، یادداشت‌های احکام، اظهارات شاهدان و بررسی پرونده را بررسی کردند.
آنها دریافتند که در هشت مورد از هر 10 مورد، کودک آزاری توسط والدین علیه قربانیان قتل خانگی یا خواهر و برادرشان انجام شده است.
اما هیچ یک از کودکان اووچین قبلاً به جرم جنایت علیه فرزندانشان محاکمه نشده بودند.
تحقیقات نشان می‌دهد که کودکان بومی و جزیره‌ای تنگه تورس به طور نامتناسبی در نوزادکشی کشته شده‌اند که این مشکل ریشه در نژادپرستی، استعمار و آسیب‌های بین نسلی دارد.
در مجموع 16 درصد از قربانیان قتل کودکان به‌عنوان بومی و/یا جزیره‌ای تنگه تورس شناسایی شدند، در حالی که از هر پنج یک نفر توسط والدین غیربومی کشته شدند.
محققان کمبود خدمات از نظر فرهنگی ایمن را دریافتند، در حالی که خدمات تحت رهبری بومیان و جزیره نشینان تنگه تورس که برای ارائه پشتیبانی مناسب تر هستند، اغلب فاقد منابع هستند.
در این گزارش آمده است: «ایمنی کودکان و زنان بومی و جزیره‌ای تنگه تورس باید از طریق سرمایه‌گذاری فوری در راه‌حل‌ها و خدمات تحت رهبری بومیان در اولویت قرار گیرد.
این تحقیق نیاز به تمرکز بر مناطق منطقه‌ای و دورافتاده استرالیا را که خشونت خانگی و خانوادگی در آنها شایع‌تر و شدیدتر است، برجسته کرد.
شهرهای بزرگ 72 درصد از جمعیت عمومی را در خود جای داده اند، در حالی که 58 درصد قاتلان کودکان در آن زندگی می کنند.
در جوامع فشرده، دسترسی به خدمات برای قربانیان یا مجرمان به طور نامحسوس ممکن است دشوار باشد، و گزارش خشونت به دلیل فقدان ناشناس بودن می تواند ناراحت کننده یا خطرناک باشد.
به گفته محققان، هرگونه خطر خشونت شریک جنسی علیه زنان باید به عنوان خطر خشونت علیه فرزندان آنها در نظر گرفته شود.
پدران و ناپدری ها در نقش خود به عنوان مراقب به مهارت ها و حمایت نیاز دارند زیرا برای ایمنی و رفاه کودکان حیاتی هستند.
حداقل 120 خواهر و برادر بازمانده از قربانیان کودک کشی در این مطالعه نیز به عنوان بازماندگان قربانیان تحت تحقیق شناسایی شدند.
این مطالعه از کودکان خواست تا در مرکز مبارزه با خشونت خانگی و خانوادگی قرار گیرند و آنها را به عنوان قربانی بشناسند.
نیاز به تشویق آموزش در سطح جامعه در مورد اثرات خشونت خانوادگی بر کودکان و رفع موانع دسترسی خانواده ها به خدمات وجود دارد.
در این مطالعه آمده است: «کسب و کار طبق معمول نمی تواند ادامه یابد.
«همه دولت‌ها باید برای بازنگری در نحوه کار با مردم بومی و جزیره‌ای تنگه تورس اقدام فوری انجام دهند».
1800 RESPECT (1800 737 732)
خط زندگی 13 11 14
13 نخ 13 92 76