زمانی که جوئل کوچی با یک سلاح مخفی وارد Bondi Junction Westfield شد، تعداد کمی می توانستند پیش بینی کنند که چه اتفاقی می افتد.
لحظاتی پس از ورود به مرکز خرید در ماه آوریل، کوشی یک چاقو بیرون آورد و با چاقو حمله کرد و شش نفر را کشت و ده ها نفر دیگر را زخمی کرد و سپس توسط یک افسر پلیس کشته شد.
هفته‌ها بعد، پس از تشدید درگیری بین پسران نوجوان مسلح، مرکز آدلاید وستفیلد ماریون بسته شد و جمعیتی با فریاد از خروجی‌های اضطراری هجوم بردند.
اما یک کارشناس امنیتی و رفتاری استرالیایی می‌گوید «سرنخ‌هایی» رفتاری وجود دارد که می‌تواند به تیم‌های امنیتی کمک کند تا شاخص‌های پیش از خشونت را شناسایی کنند که می‌تواند به جلوگیری از چنین حملات مسلحانه کمک کند.
اسکات تیلور بیش از یک دهه را با افرادی مانند رئیس رفتار سابق اف‌بی‌آی و بازپرس اصلی گوانتانامو آموزش گذراند و یاد گرفت که نشانه‌های فردی را که در حال انجام حمله است، تشخیص دهد.
او گفت: “نیت اصلی من از نظر تروریسم و تجمعات جمعی بود – اگر بتوانم افرادی را که نیت بدی دارند قبل از ورود به آن مناطق انتخاب کنم، می توانیم مشاوره و حمایت کنیم، حتی از اتاق های کنترل یا دوربین های مدار بسته.” AAP.
آقای تیلور در زبان بدن، ریز عبارات صورت، تشخیص فریب، تاثیرگذاری بر رفتار و تحلیل گفتار و کلمات آموزش دیده است و این دانش را با مشاوران خود Praesidium Risk and Resilience به تیم‌های امنیتی در سراسر استرالیا می‌آورد.
آقای تیلور می‌گوید: «زبان بدن نشان می‌دهد که افراد وقتی نیت بدی دارند چه می‌کنند، و به همین دلیل است که ما به مردم یاد می‌دهیم چگونه آنها را انتخاب کنند».
«چگونه افرادی را که قصد سرقت قبل از سرقت دارند و همچنین تمایلات پرخاشگرانه خشونت آمیز دارند، انتخاب کنیم.
“افراد با نیت خوب می خواهند مورد توجه قرار گیرند، اما افراد با نیت بد نه.”
هواپیماربایان تمایل دارند دستان خود را 15 درصد کمتر از دیگران حرکت دهند. آنها سر خود را پایین نگه می دارند، سرعت پلک زدن آنها افزایش می یابد.
اگر آنها توسط نگهبان متوقف شوند و بخواهند فرار کنند، اغلب پاهای آنها به سمت نگهبان نشانه می رود.
مهاجمان مسلح همچنین “تغییرات غیرمعمول در رفتار پایه” را نشان می دهند.
آنها مکرراً بررسی می کنند که اسلحه های خود را کجا پنهان کرده اند و “بیشتر روی مردم تمرکز می کنند تا اقلام موجود در مرکز خرید.”
آقای تیلور تصریح می کند که هیچ محافظ امنیتی حق ندارد به تنهایی بر اساس این سوء ظن ها عمل کند. در اصل، آنها اختیارات قانونی بیشتری برای دستگیری و استفاده از زور نسبت به شهروندان عادی ندارند.
او می گوید، اما اگر بتوان مظنونان را شناسایی و تحت نظر داشت، نگهبانان می توانند در صورت حمله بهتر آماده شوند.
وظیفه بعدی رساندن غیرنظامیان به امنیت است، اما این موانع خود را دارد.
آقای تیلور گفت: «مردم سر خود را در دستگاه‌ها می‌گذارند و دو هدفون حذف نویز روی آنها می‌گذارند تا حتی هشدارهای صوتی را نشنوند».
و گاهی اوقات تماشاگران می توانند گوشی خود را بیرون بیاورند و به جای دویدن به سمت امن، شروع به فیلمبرداری کنند.
“مردم خود را از آنچه در مقابلشان است جدا می کنند… به این معنی که آنها خیلی دیر به تهدید واکنش نشان می دهند.”
آنها علاوه بر اینکه خود را در معرض خطر قرار می دهند، به طور بالقوه به دیگران سیگنال می دهند که هیچ خطری فوری وجود ندارد و آنها را از اقدام باز می دارد.
او می گوید که آنها باید بر دور شدن از سایت تا حد امکان تمرکز کنند، حتی اگر این به معنای پشت سر گذاشتن دیگران باشد.
او گفت: «شما متوقف نمی‌شوید و از مردم صحبت نمی‌کنید که با شما بیایند، زیرا هر چه بیشتر بمانید، احتمال اینکه شما نیز هدف قرار بگیرید، بیشتر می‌شود.
آقای تیلور معتقد است که به محافظان امنیتی باید آموزش بیشتری داده شود، اما باید جلیقه های ضد گلوله نیز به آنها تعبیه شود.
اما مشاهده تغییرات در رفتار کاری است که هر کسی می‌تواند زودتر انجام دهد.
او گفت: “وقتی در اطراف مردم هستید و رفتار ناگهانی تغییر می کند، آنها شروع به صحبت در مورد حوادث تهاجمی می کنند، به امور خود نظم می دهند، مواردی مانند: مراقب باشید، تشدید کنید، گزارش دهید.”