فیبی مک اینرنی با رقصیدن در هر دقیقه بزرگ شد. او که به طور کلاسیک آموزش دیده بود، به هر رشته ای که می توانست در برنامه خود بگنجد روی آورد.
این همان چیزی است که ممکن است باعث شود که حرفه او به عنوان دیرینه شناس، مطالعه جمجمه پرندگان ماقبل تاریخ کمی نامناسب به نظر برسد.
زمانی که او متوجه شد چقدر از مطالعه آناتومی و فیزیولوژی حیوانات به جای انسان لذت می برد، مدرک فیزیوتراپی به سرعت به علوم زیستی تغییر یافت.
و از آنجا قبل از اینکه کاندیدای دیرینه شناسی شود شروع به پریدن و پریدن کرد.
خانم مک اینرنی، 29 ساله، به AAP گفت: «من واقعاً بیشتر از آن چیزی که بسیاری فکر می‌کردند وارد آن شدم.
من از هر فرصتی استفاده کردم و به تحقیق در مورد جمجمه پرندگان پرداختم.
او با خنده می افزاید: «از محصول نهایی بسیار راضی هستم، اما نحوه رسیدنم به آنجا کمی نامرتب بود.
او هرگز انتظار نداشت در جایی که فرود آمد، فرود بیاید، و اگر سفر میدانی مدرسه نبود، ممکن بود چنین نباشد.
او می‌گوید: «خانواده‌ام مثل شما به تعطیلات رفتند، اما هیچ‌کدام از آنها ماجراجو یا فوق‌طبیعی نبودند.
«تا زمانی که در دبیرستان این فرصت را پیدا کردم که به کمپ بروم، متوجه شدم که واقعاً عاشق محیط زیست و دیدن چگونگی سازگاری و تکامل همه چیز هستم.
بیشتر عمرم را صرف رقصیدن کردم.
خانم مک اینرنی که در حین اتمام دکترای خود در دانشگاه فلیندرز در آدلاید برای دولت کار می کند، یکی از تعداد فزاینده ای از دیرینه شناسان زن است که از نردبان شغلی در زمینه تحقیقاتی سنتی تحت سلطه مردانه بالا می روند.
پیدا کردن شغلی برای حفاری دایناسورها رویای پسران جوان بود، اما زنان به سرعت این افسانه را رد می‌کنند، مانند دیرینه‌شناس همکار آدل پنتلند، که در موزه تاریخ طبیعی استرالیا در عصر دایناسورها در وینتون، کوئینزلند کار می‌کند.
«چند ماه پیش، یک ایمیل غیرمنتظره دریافت کردم. خانم پنتلند به AAP می‌گوید، دختر جوانی می‌خواست پرتره‌ای از من برای بخش کودکان جایزه Archibald، Young Archies بکشد.
شنیدن این جمله که از والدینش می‌خواهد دیرینه‌شناس شود و ما درباره کاری که شما انجام می‌دهید به او می‌گفتیم، بسیار ناراحت‌کننده بود.
«نسل در حال تغییر است.
اگر به لباس‌های کودکان (در مرکز خرید) نگاهی بیندازید، چیزهای بیشتری را برای دخترانی که دایناسور بر روی خود دارند، نسبت به زمانی که من کوچک بودم، خواهید یافت.
خانم پنتلند می‌گوید که این شغل مستلزم زمان کافی در دفتر کار بر روی کامپیوتر است، اما کار میدانی ارزش آن را دارد.
او می‌گوید: «رفتن به بیرون، کندن استخوان‌های دایناسور، اولین کسی بودن که این چیزها را دید… هیچ چیز شبیه آن لحظات نیست».
وقتی می‌دانم قبلاً چیزی شبیه به این فسیل ندیده‌ایم، واقعاً نمی‌توانم جلوی خودم را بگیرم.»
خانم پنتلند در 30 سالگی خود دو اکتشاف مهم از دو گونه جدید پتروزار انجام داده است: Ferrodraco lentoni در سال 2019 و Haliskia peterseni در اوایل امسال.
او می‌گوید: «دانشجوی فعلی بودن و توانایی نام بردن دو نفر واقعاً باورنکردنی است. (او اضافه می کند که حتی اولین مورد ناخواسته شبیه یک شخصیت Minecraft بود.)
او می خندد و توضیح می دهد که روند نامگذاری پیچیده است و قوانین زیادی دارد.
او ممکن است در بازی با دایناسورها بزرگ نشده باشد، اما وقتی النور بیداچ نه ساله سی دی حاوی اطلاعاتی در مورد نهنگ های ماقبل تاریخ چهار پا و دلفین هایی که در خشکی زندگی می کردند – به جای بازی رایانه ای که برنامه ریزی کرده بود – را برداشت، سرنوشت او این بود. مهر و موم شده
خانم بیداچ که اکنون 30 ساله است، که روی صندلی چرخدار مبتلا به آتروفی عضلانی نخاعی (SMA) نوع 1 محصور شده است، هرگز اجازه نداد معلولیت او را از تعقیب جاه طلبی هایش باز دارد.
او می خندد: «اما من زیاد کار میدانی انجام نمی دهم، من بیشتر یک موش آزمایشگاهی هستم.
او ماه گذشته پس از گذراندن دوره آموزش از راه دور اصلاح شده در خانه اش در ماونت بارکر، استرالیای غربی، با درجه ممتاز در رشته علوم زمین از دانشگاه نیوانگلند فارغ التحصیل شد.
او اکنون برای دکترا با هدف تخصص در دیرینه شناسی دریایی ثبت نام کرده است.
او در مورد تمایل خود به دنبال کردن این حرفه از سنین پایین می گوید: «وقتی بچه بودم، شاید زیاد به غیرعادی بودن یا نبودن آن فکر نمی کردم.
“فقط می دانستم که این چیزی است که واقعاً می خواهم انجام دهم.”
او می‌گوید تا زمانی که بزرگ‌تر شد و واکنش‌های دیگران را دید، متوجه شد که این غیرعادی است و هم جنسیت‌گرایی و هم توانایی‌گرایی را تجربه کرد.
او می‌گوید: «من با موانع بیشتری نسبت به اینکه او فردی توانمند در این زمینه باشد، مواجه شدم.
آنها به شما نگاه می کنند و می گویند، “خب، شما نمی توانید جدی باشید … زیرا روی ویلچر هستید.
شگفت‌انگیز است که هر چند وقت یک‌بار اولین فکر مردم این است که «به زودی نمی‌میری؟»
خانم مک‌اینرنی می‌گوید استرالیا مکان‌های فسیلی و طیف متنوعی از نمونه‌ها دارد که باید «حفاری شوند».
اما همه چیز باید تغییر کند تا اختلاف جنسیتی کمتر قابل مشاهده باشد.
او می‌گوید: «صد درصد، هنوز هم مردان تحت سلطه هستند.
«بیشتر دانشمندان آزمایشگاه ما مرد هستند، بیشتر افرادی که از آزمایشگاه ها عبور می کنند مرد هستند. گزارشی در اواخر سال گذشته منتشر شد در مورد انواع افرادی که بیشتر (بودجه دولتی) دریافت کردند و اکثراً مردان سفیدپوست بودند. .
“یک شکاف بودجه و یک شکاف تصدی وجود دارد — اغلب زنانی را نمی بینید که آزمایشگاه های خود را اداره می کنند.”
دانشگاه و سیستم های تحقیقاتی نیز در حمایت از زنان در دوران مرخصی زایمان و زایمان مشکل دارند.