حتی بعد از این همه سال هنوز کک و مک های قرمزش را به یاد دارم. من می توانم آنها را به وضوح مانند روز ببینم، شدت آنها در چهره او پخش می شود.
حدس می‌زنم چیزی به من داد تا روی آن تمرکز کنم.
وقتی چشمانم را می بندم، می توانم سر طاسش را با تارهای موهای قرمز ببینم. او یک غریبه کاملاً غریب بود که 39 سال پیش بیش از چند دقیقه در زندگی من نبود و با این حال من او را چنان زنده می بینم که انگار دیروز است.
و این به این دلیل است که این مرد، این هیولا، در هفت سالگی به من تجاوز کرد. سم
بعد به یک آپارتمان در دوردست اشاره کرد. “من به آنجا برمی گردم و برایت یک پوند و یک بستنی می آورم.”
وقتی این را می نویسم صدای او در ذهن من است. من با مادرم و تعدادی از دوستانم به پارک رفتم و بوته ای بود که بخشی از بریدگی را تشکیل می داد تا به آنجا برسم – مسیری که من بارها طی کرده بودم.
اواسط بعد از ظهر بود و پارک نزدیک خانه ما در هوو، ساسکس شرقی، مملو از خنده‌های کودکانه و صدای بازی بود، اما من یک دنیا در کابوس استثمار جنسی بودم.
از همان لحظه احساس کردم که مردها همیشه به من نگاه می کنند.
حدس می زنم معصومیت جوانی ات با تو در حال فروپاشی است.
پلیس هرگز مردی را با کک و مک قرمز پیدا نکرد. دو بار دیگر مورد تجاوز جنسی قرار گرفتم.
دومی با یک سلبریتی بود، اما آنقدر که بخواهم اعتراف کنم، اینجا نامی از آنها نمی برم.
سومین بار من در آفریقای جنوبی در سال 2018 بود که برای برنامه واقعیت ITv1 My Crazy Life با یک گروه و دو نفر از پنج فرزندم فیلمبرداری کردم: کوچکترین پسرم که در آن زمان 13 سال داشت و دخترم، یک شاهزاده خانم که در آن زمان 11 ساله بود. .
این چیزی است که اتفاق افتاد. اجازه دهید ازاول شروع کنم.
وقتی 15 ساله بودم، بهترین دوستم نیل تووز را دیدم. من از اولین باری که او را دیدم او را خیلی دوست داشتم – او یک تکه از ورزشگاه بود. اما هیچ اتفاقی نیفتاد.
در تمام این سال ها دوست ماندیم. در واقع، بیشتر از دوستان. ما بهترین دوستان هستیم. ما هرگز رابطه جنسی نداشتیم و هرگز یک شبانه روز نداشتیم.
من از افرادی که فکر می‌کردند ما با هم دور می‌شویم گم شدم، اما بهترین دوستانمان باقی می‌ماند و زندگی‌ام را مدیون او هستم.
او اهل آفریقای جنوبی است، بنابراین من موافقت کردم که در نمایش واقعی شرکت کنم.
گفتم می تواند با ما بیاید و کمی از کشور زادگاهش را به ما نشان دهد.
من همچنین می خواستم جونیور و پرنسس را در سراسر کشور نشان دهم و یک سافاری ترتیب دادیم. قبل از اینکه ما حرکت کنیم، نیل و کارگردان نمایش در مورد مسیر و اینکه چه نماهایی برای گرفتن بهترین فیلم خواهند گرفت، بحث کردند.
همه چیز برنامه ریزی شده بود و همه خوشحال بودند. ما سافاری را انجام دادیم و سپس کارگردان می خواست مسیر طولانی تر و متفاوتی را به خانه برود.
فقط دو ماشین بود: ماشین با گروه فیلمبرداری و ماشین ما که نیل، جونیور، پرنسسا و من سوار آن بودیم.
نیل در حال رانندگی بود. با ما واکی تاکی داشتیم و بعد از مدتی مجبور شدم ماشین دیگری را با رادیو بیاورم تا بگویم جونیور به یک گودال نیاز دارد.
ما در یک جاده متروک بودیم، بنابراین در کنار جاده ایستادیم. جونیور از ماشین پیاده شد و در حالی که من هم پیاده شدم روی بانک ایستاد. شاهزاده خانم پشت سرم بود.
صدای فریاد جونیور را شنیدم: «اوه، مامان، اینجا را نگاه کن! تصور کنید از روی آن قطعه پریدم، با اشاره به لبه بانکی که روی آن بود، و فکر می کنم چیزی شبیه به “اوه جونیور!”
چیز بعدی که می دانستم فریادهای اطرافم بود. صدای بلند بود و به نظر می رسید که می گویند: «پول نقد، پول نقد، سوار ماشین فاتح، ماشین… ” نمی توانستم بفهمم، اما فریادها خیلی تند و ناگهانی بود.
همه ما در سکوت حیرت‌زده آنجا ایستاده بودیم. دیدیم شش نفر از ماشین پیاده شدند. مغزم یکی دو دقیقه طول کشید تا بفهمم چه خبر است، اما به طور غریزی بچه ها را گرفتم و به سمت ماشین دویدم.
اگر صادقانه بگویم حافظه من با همه اینها کمی تیره است. خیلی سریع اتفاق افتاد، اما بعد به نظر می رسید برای همیشه.
سورئال بود مدام فکر می کردم: «این اتفاق می افتد؟ آیا واقعا این اتفاق می افتد؟ آیا دارم خواب می بینم؟”
دو مرد را دیدم که اکنون آنها را به عنوان هواپیماربایان می شناسم که سعی می کردند سوار ماشین دیگری شوند که گروه فیلمبرداری در آنجا بودند و بقیه اطراف ماشین ما بودند.
سعی کردم به گروه فیلمبردار فریاد بزنم که کمک بیایند. اما هیچ کس این کار را نکرد. هیچ کس نتوانست. وحشتناک بود – بچه ها فریاد می زدند و من مدام به آنها می گفتم: “نگران نباشید، شما خوب هستید، شما خوب هستید.” همه چیز خوب خواهد شد.”
اما من کاملا متحجر شده بودم. من صادقانه فکر می کردم همه ما قرار است بمیریم.
چند دقیقه آینده یک تاری وحشتناک است. آنها موفق شدند وارد درب من شوند. دستشان روی من بود و توی من و توی شلوارم. فقط مدام میگفتم: «پیاده شو، از من برو! من چیزی ندارم!” اما آنها همه چیز را بردند: تمام وسایل با ارزشی که داشتم و ساعت.
چند نفر از مردها را دیدم که سعی می کردند سوار ماشین شوند. در پرنسس قفل نبود و می دانستم که اجازه نمی دهم این افراد به فرزندانم نزدیک شوند.
قتل خونین را فریاد زدم. نکته بعدی که به یاد می‌آورم این بود که سعی کردم کلیدها را برای روشن کردن ماشین پیدا کنم و بعد کلیدها را در دست داشتم اما دستانم آنقدر می‌لرزید که نمی‌توانستم آنها را در استارت قرار دهم.
و بعد خیلی دیر شد. هواپیماربایان دیدند چه کار می کنم و سریع کلیدهایم را ربودند.
من همیشه یک بالش با خودم می‌برم و روی سرم می‌گذارم و فکر می‌کنم قرار است تیر بخورم. انتظار داشتم از طریق بالش به من شلیک شود.
من فقط می خواستم از فرزندانم محافظت کنم. داشتم به نیل میگفتم، ندارم، ندارم، ندارم.
حتما منظورم کلیدها بود. قیافه نیل را به یاد دارم. او از ماشین پیاده شد و به مردها گفت: “باشه، بریم. اگر لعنتی می خواهی، آن را داشته باش!» و شروع به کتک زدن آنها کرد.
اما تعداد آنها بسیار زیاد بود. شروع کردند به زدن نیل. وحشتناک بود. او موفق شد کلیدها را از آنها بگیرد و سوار ماشین شود، اما آنها فکر می کنم با قنداق اسلحه به او ضربه زدند.
وحشیانه بود و ناگهان همه جا خون بود.
نیل ناک اوت شد و بقیه به طرز کر کننده ای فریاد زدیم. ترس مطلق در چهره فرزندانم چیزی است که هرگز فراموش نمی کنم. وقتی می بینید فرزندانتان در یک کابوس زندگی می کنند و نمی توانید جلوی آن را بگیرید، شما را آزار می دهد.
سپس ناگهان، به همان سرعتی که همه چیز اتفاق افتاد، کاملاً ساکت شد.
مردها رفتند و کلید هر دو ماشین را گرفتند. بعد از آن کمی شبیه فیلم زامبی بود. همه با حالت شوک از ماشین ها پیاده شدیم.
و سپس متوجه شدیم که فرصتی برای فرار و کمک گرفتن به ما داده شده است، بنابراین در جاده دویدیم و سعی کردیم به ماشین ضربه بزنیم.
اما کسی متوقف نشد. همه می دانستند که نمی توانند در این جاده توقف کنند. خیلی خطرناک بود شروع کردم به حرکت بیشتر و بیشتر به سمت جاده، هجوم آدرنالین به من فشار می آورد.
سرانجام خانواده متوقف شد. دیدند من بچه دارم و هواپیماربای نیستم.
از آنها خواستم به ما کمک کنند. خانواده به ما نگاه کردند و گفتند به پلیس زنگ بزنیم، اما من مدام میگفتم: «تلفن نداریم. گوشی هایمان را گرفتند. همه چیز را گرفتند.»
خانواده پلیس را در نزدیکی جاده دیدند، بنابراین برای تذکر به آنها برگشتند.
ما کاملاً درمانده بودیم، مثل اردک ها در کنار جاده تنها بودیم.
حس می‌کرد که این کار برای پلیس طول کشیده است. و ما از بازگشت هواپیماربایان وحشت داشتیم. اما پلیس آمد و بالاخره سالم شدیم.
سوار ماشین پلیس شدیم و آمبولانس هم برای نیل اومد.
در چشمش بخیه زده بود و تا امروز خوب نمی بیند و جای زخم دارد. نیل زندگی خود را برای ما به خطر انداخت و این دوستی ما را قوی تر از همیشه کرد.
پلیس به ما گفت که ما بسیار خوش شانس هستیم که زنده ایم. آنها توضیح دادند که هواپیماربایان کلیدهای ما را می‌گیرند، می‌روند و هر چیزی را که می‌بردند می‌گذارند، سپس برمی‌گردند و کار را تمام می‌کنند.
بنابراین اساساً آنها برمی‌گشتند تا ما را بکشند و سپس ماشین‌های ما را ببرند.
برخی از خدمه بلافاصله پس از این اتفاق به بریتانیا بازگشتند، آنها بسیار آسیب دیده بودند، اما تمام چیزی که به یاد می‌آورم این بود که به خانه پرواز می‌کنیم یا فیلمبرداری را ادامه می‌دهیم؟ من باید کار کنم.”
بعد از چند روز تصمیم گرفتم ادامه بدم.
حالا من اصرار دارم که فوراً به خانه پرواز کنم.
واضح است که من شوکه شده بودم. چرا بعد از ربوده شدن و تجاوز جنسی به فیلمبرداری ادامه دادم؟ چرا؟ چون فکر می کردم قراردادم را از دست می دهم و باید کار کنم.
ماجراجویی بعدی که بر سر آن توافق کردیم شنا کردن با کوسه ها بود. یعنی الان به عقب نگاه می‌کنی، با کوسه‌های پرنده شنا می‌کنی؟ چی فکر میکردم!
در قایق به ما گفتند که در قفسی که شما را در آن می گذارند و اینکه اگر بخواهیم می توانیم با کوسه ها “استایل آزاد” داشته باشیم. من و نیل تصمیم گرفتیم مستقیم به داخل آب برویم تا چیزی ما را از کوسه ها جدا نکند.
جونیور و پرنسس هم می خواستند آزاد باشند، اما من آنها را مجبور کردم در قفس بروند. به داخل آب نگاه کردم و متوجه شدم حدود 30 کوسه در اطراف ما شنا می کنند، برخی بزرگتر از قایق.
هیچ راهی برای تکرار آن وجود ندارد.
اما وقتی در موقعیتی قرار گرفتم که متقاعد شدم که قرار است بمیرم، شاید بخشی از من بود که می خواست مرگ را دوباره تجربه کند و از خود می پرسید: «چه اتفاقی ممکن است برای من بیفتد؟ از چه چیز دیگری می توانم عبور کنم؟”
همیشه باید خودم را به دیگران ثابت می کردم. همیشه به من می گفتند که نمی توانم این کار را انجام دهم، یا نمی توانم آن کار را انجام دهم یا به اندازه کافی خوب نیستم.
بنابراین به کار خود ادامه دادم و به تلاش برای سرکوب هر آنچه در آفریقای جنوبی می گذشت، ادامه دادم، اما البته این بدان معنا بود که هرگز وقت نداشتم زیر آن خط بکشم.
همیشه چیز دیگری وجود داشت، سپس چیز دیگری، و به جایی رسید که به من رسید و من فقط می خواستم بیرون بروم.
می خواستم از این زندگی بروم سعی کردم خودمو بکشم سعی کردم با خودکشی به زندگی ام پایان دهم. من به توانبخشی Priory رفتم، جایی که برای PTSD تحت درمان قرار گرفتم.
همه ما تحت تاثیر هواپیماربایی قرار گرفته ایم. شش سال پیش این اتفاق افتاد، اما هنوز صحبت کردن در مورد آن برایم سخت است.
اما به همان اندازه که وحشتناک بود، به من نشان داد که عشق مادری حد و مرزی نمی شناسد.
آماده بودم جانم را برای بچه هایم بدهم در حالی که جلوی آنها در ماشین نشسته بودم و بالشی روی صورتم گذاشته بودم و آماده شنیدن صدای شلیک تفنگ قبل از ورود گلوله به بدنم بودم.
هرگز نیامد. من یک شانس دوم در زندگی داشتم و آن را هدر نمی‌دهم.
این من هستم: زندگی اجتماعی. روزهای تاریک. داستان کامل کیتی پرایس توسط جان بلیک در 18 جولای منتشر خواهد شد.
شماره تلفن امداد و نجات: 13 11 14
خط متن: 0477 13 11 14
چت آنلاین: lifeline.org.au/crisis-chat