مهمانی مخفی سنگینی که روی سکوی نهم منتظر بود، اولین نشانه نزدیک شدن طوفان بود. هشت مرد تنومند، که یکی از آنها جلیقه بسکتبال لس آنجلس لیکرز به تن داشت، برای ورود استیون ون دی ولده به ایستگاه شمالی آماده بودند.
با سوار شدن به یورو استار در روتردام سنترال، این بازیکن والیبال ساحلی قرار بود ساعت 14:43 از کالسکه ای که برای تیم المپیک هلند در نظر گرفته شده بود، پا بگذارد.
با نزدیک شدن قطار، پلیس افزایش یافت. ژاندارمری در جوخه‌های چهار نفره که اکثر آنها سلاح‌های سنگین حمل می‌کردند، به انتظار استقبال خشمگینانه‌ای از جنجالی‌ترین شرکت‌کننده بازی‌ها وارد شدند.
ورزشکاران از سه سکوی تیم بریتانیای کبیر با کمترین سر و صدا عبور کردند. اما تیم بریتانیای کبیر بدون ورزشکاری است که به سه مورد تجاوز به یک دختر 12 ساله بریتانیایی در میلتون کینز در سال 2014 اعتراف کرد و به چهار سال زندان محکوم شد.
ون دی ولده، 29 ساله، هنگام پیاده شدن به سختی از دست می داد. مرد 6 فوتی 6 اینچی با رنگ های تیمی نارنجی بر سر مسافران معمولی می نشیند. همانطور که او از کنار باند پلیس عبور می کرد، میل اسپورت از او پرسید که آیا از انتخاب شدن برای بازی ها شگفت زده شده است. سکوت
انتخاب او چه پیامی برای قربانیان خشونت جنسی دارد؟ سکوت
او فقط به خروجی ایستگاه که تیم حمل و نقل منتظر بود خیره شد. آیا او در مورد وضعیت رسانه ها صحبت خواهد کرد؟ او در نهایت گفت: “من فکر می کنم می توانید بیانیه را بخوانید.” “من رسانه ای نمی کنم.”
در مورد تصمیم او برای دوری از دهکده المپیک چطور؟ «می توانید بیانیه را بخوانید. تمام اطلاعات را در اختیار دارد.”
در این هنگام یک سرباز هلندی بین ما پا گذاشت و خط ارتباطی را قطع کرد. او گفت: «تازه رسیدیم. “ما در حال حاضر مصاحبه انجام نمی دهیم.”
پس از چند لحظه تیم با خودروهای رسمی به محل منتقل شدند. بیشتر آنها در دهکده المپیک مستقر شدند، جایی که روز گذشته ورزشکاران زیر آفتاب نشستند و نشان های تیم را با رقبای کشورهای دیگر مبادله کردند. به نظر یک کارناوال بین المللی است، اما ون د ولده آنجا نیست – به انتخاب خودش. او به دور از چشمان کنجکاو به آپارتمان خود در آن طرف شهر نقل مکان کرد.
قابل درک است که چندین ورزشکار ناراحتی عمیق خود را به کمیته های خود ابراز کرده اند که چنین مجرمی مجاز است در سال 2024 در پاریس مسابقه دهد.
Van de Velde با قربانی خود در فیس بوک تماس گرفت و از هلند برای ملاقات با او سفر کرد. مقامات پس از بازدید او از یک کلینیک تنظیم خانواده برای دریافت قرص ها در روز بعد، با تاکید بر سن 12 ساله او، آگاه شدند.
ورزش تمایل دارد افرادی را در آغوش بگیرد که پا به بیرون گذاشته اند و به عنوان شخصیت های اصلاح شده برمی گردند، اما اقدامات ون دی ولده در چنین داستان بازگشتی جایی ندارد.
“لعنتی چگونه به او اجازه رقابت داده شد؟” یکی از ورزشکاران به طور خصوصی به میل اسپورت گفت. او در سال 2016 در دادگاه تاج و تخت آیلسبری محاکمه شد و به خاطر تجاوزهایی که دو سال پیش از آن در 19 سالگی انجام شد به چهار سال زندان محکوم شد.
او قبل از انتقال به هلند بخشی از دوران محکومیت خود را در بریتانیا گذراند، جایی که قانون رابطه جنسی با افراد زیر سن قانونی کمتر سختگیرانه است. ادعا می شد که این یک رابطه عاشقانه توافقی بود و با ملایمت بیشتری با آن رفتار می شد، و ون دی ولده اصرار داشت که او پس از آزادی زودهنگام یک پدوفیل نبوده است.
او همچنان در ثبت نام مجرمان جنسی در بریتانیا باقی مانده است و دیروز تیم هلندی هر گونه سوال در مورد انتخاب او را به یک بیانیه مطبوعاتی در وب سایت خود ارجاع داد. در این بیانیه آمده است: «ما در حال اجرای تدابیر خاصی برای تضمین یک محیط ورزشی امن برای همه شرکت‌کنندگان در المپیک پس از شرکت استیون ون دی ولده در بازی‌های المپیک هستیم.
این اقدامات پس از ارزیابی کامل ریسک با در نظر گرفتن همه گروه‌های آسیب‌دیده ایجاد شد. نتایج ارزیابی اعتماد امنیتی همه طرف های درگیر را تقویت کرد.
«در سال 2018، استیون ون د ولده، بازیکن والیبال ساحلی، پس از محکومیت قبلی به اتهام جرایم جنسی در سال 2014 در بریتانیا، به سطح نخبگان بین‌المللی ورزش بازگشت. بازگشت او پس از یک برنامه برخورد ویژه و رعایت شرایط تعیین شده (توسط کمیته المپیک هلند) برای ورزشکارانی که به جرم جنایی محکوم شده بودند امکان پذیر شد.
ون دی ولده کاملاً مطابقت دارد و تمام آستانه های سختگیرانه برای ارزیابی ریسک، بازرسی ها و بررسی های لازم را رعایت می کند. کارشناسان ادعا می کنند که خطر عود وجود ندارد.
«ون دو ولده همواره در آنچه که مهمترین اشتباه زندگی‌اش می‌خواند شفاف عمل کرده است. او عمیقاً از عواقب اقدامات خود برای شرکت کنندگان متاسف است. او آشکارا در مورد تحول شخصی خود در نتیجه صحبت کرد.”
سکوت ون دی ولده در رسانه ها به این معنی است که ورزشکاران همکار مجبور شده اند در مورد اقدامات او در روزهای اولیه این بازی ها سوال بپرسند. متیو ایمرز، شریک والیبال، مجبور شد برای جلوگیری از واکنش منفی، کامنت‌های بسیاری از پست‌های اینستاگرام خود را محدود کند.
ایمرز دیروز گفت: «حیف است که مردم اینطور در مورد او صحبت کنند. من استفان امروز را می شناسم و از این بابت خوشحالم. او شریک بسیار خوبی برای من است. ما سرگرمی و همراهی خوبی در داخل و خارج از زمین داریم. این مهمترین چیز برای من است.”
استرالیایی ها گفتند که چنین فردی را برای انتخاب در نظر نمی گیرند. دیروز آمریکایی ها از فضای مهمانی در والیبال ساحلی صحبت کردند. مایلز پارتن جوان از کالیفرنیا از حریفان “محترم” سوئدی خود که “به آنها نگاه می کند” و “نمایندگان خوب ورزش ما” هستند، تمجید کرد.
اما وقتی در مورد هلندی ها سوال شد، او گفت: “ما دو بار با آنها بازی کرده ایم و دو بار باخته ایم، بنابراین بله. ما فقط روی بهترین بازی کردن که می توانیم تمرکز کرده ایم.”
گنجاندن وان دی ولده، که با یک والیبالیست آلمانی ازدواج کرده و از او یک فرزند دارد، خشم را در میان گروه‌های آزار جنسی و ایمنی کودکان برانگیخت.
سیارا برگمن، مدیر اجرایی Rape Crisis England & Wales، می‌گوید: «این واقعیت که متجاوزان محکوم به تجاوز می‌توانند مدت زمان خود را بگذرانند یا تحت روان‌درمانی قرار بگیرند و سپس به حرفه خود بازگردند، نشان می‌دهد که پاسخ ما به تجاوز جنسی مرکز بازماندگان نیست.
«بازماندگان باید راه‌هایی برای مقابله با تأثیرات متعدد (معمولاً) مادام‌العمر، از جمله تروما، خاطرات، سلامت جسمی و روانی ضعیف و عدم دسترسی به عدالت متناسب پیدا کنند.
«با این حال متجاوزان محکوم به عنف با مشاغل برجسته اغلب مجاز به بازپروری هستند و وضعیت آنها به عنوان تخفیف جنایات آنها در نظر گرفته می شود.
این یک پیام مضر می‌فرستد – که رقابت در ورزش مهم‌تر از تجاوز به یک کودک است، و تا زمانی که عامل تجاوز جنسی از رفتار خود “حرکت” داشته باشد، قربانی و همه ما نیز باید این کار را انجام دهیم.”
پیتر ون دن هوگنبند، رئیس تیم هلندی دیشب گفت که از این هیاهو متعجب شده است.
والیبال ساحلی باید در سایه برج ایفل یک رویداد شادی آور باشد. در عوض، در سایه گذشته تاریک یک مرد پخش خواهد شد.