یک “مگا لانه” با حداکثر 2000 مار زنگی در یک سایت دورافتاده در شمال کلرادو اکنون برای مشاهده آنلاین 24 ساعته در دسترس است.
دانشمندان دانشگاه ایالتی پلی‌تکنیک کالیفرنیا اخیراً یک وب‌کم را در یکی از بزرگترین لانه‌های مار زنگی که تا به حال دیده‌اند قرار داده‌اند.
در حالی که صدها مار زنگی در صدر فهرست سطل بسیاری از افراد قرار ندارند، اما مکان خوبی برای دانشمندان و دیگر علاقه مندان به مارها است که مشاهده آنها به درک بهتر این خزندگان غیرمعمول – و ناشایست – کمک می کند.
هدف دو چیز است: آشکار کردن نحوه رفتار مارهای زنگی در زمانی که انسان در اطراف نیست، و جلب توجه عموم به جزئیاتی در مورد مارها و محیط آنها که در غیر این صورت ممکن است نادیده گرفته شوند.
یک مکان دورافتاده در زمین‌های خصوصی در شمال کلرادو روی تپه‌ای پر از شکاف‌های صخره‌ای قرار دارد که مارها می‌توانند گرم شوند و از شکارچیان پنهان شوند.
پروفسور زیست شناسی امیلی تیلور، که رهبری تحقیقات پروژه RattleCam را بر عهده دارد، گفت: “این یک لانه بزرگ و بزرگ مار زنگی است. یکی از بزرگترین آنهاست که ما می شناسیم.”
محققان وب‌کم را در ماه مه نصب کردند و بر اساس دانش خود از وب‌کم قبلی که در لانه مار زنگی در کالیفرنیا نصب کرده بودند، استفاده کردند.
تیلور گفت که مکان دقیق در کلرادو مخفی نگه داشته شد تا از ایجاد مزاحمت برای دوستداران مار – یا افراد متنفر – جلوگیری شود.
در مقایسه با مارهای زنگی جنوب غربی ایالات متحده، مارهای زنگی کلرادو در ارتفاعات بالا برای زمستان به خواب زمستانی می روند و در بهار برای یک فصل کوتاه فعالیت ظاهر می شوند.
در این زمان از سال، تنها مارهای ماده باردار در لانه هستند، در حالی که مارهای نر و ماده غیرباردار در قسمت پایینی نزدیک تر حرکت می کنند.
نوزادان در مرداد به دنیا می آیند. آنها شفیره نامیده می شوند و برخلاف تقریباً همه خزندگان دیگر، از تخم بیرون نمی آیند، بلکه زنده به دنیا می آیند.
همچنین بر خلاف سایر مارها، مارهای زنگی با محافظت از بچه های خود در برابر شکارچیان و پوشاندن بدن آنها از آنها مراقبت می کنند.
گاهی اوقات مارهای زنگی حتی از نوزاد دیگران مراقبت می کنند.
تیلور گفت: “مارهای زنگی در واقع مادران بسیار خوبی هستند. مردم این را نمی دانند.”
یک وب کم به دانشمندان کمک می کند تا رفتار مارها را بدون دخالت مشاهده کنند.
افرادی که در اینترنت تماشا می‌کنند به دانشمندان درباره رویدادهایی که از دست داده‌اند راهنمایی می‌کنند، یا با دانش خود از محیط محلی به آنها اطلاع می‌دهند.
تیلور گفت: “این واقعاً یک تلاش گروهی است، یک تلاش علمی جامعه که ما به عنوان دانشمندان نمی توانستیم به تنهایی انجام دهیم.”